Spelen met perspectief: blij dat ik er (bijna) ben

Over een paar dagen word ik 40, en ik merk aan mijn omgeving dat het wordt gezien als een enorme mijlpaal. Vooral krijg ik dan de vraag: “Vind je dat niet erg?” Het is een soort point of no return (maar laten we eerlijk zijn, dat is elke dag). Een paar jaar geleden had ik dat waarschijnlijk inderdaad een stuk erger gevonden. Ik hou van mijn jeugdigheid en speelsheid. De enige leeftijd waar ik tot nu toe moeite mee had was toen ik 20 werd. Ik was vrij onbezonnen en verschool me (in mijn eigen hoofd) achter het feit dat ik nog een tiener was. Hiermee kwam ik met een hoop onzin weg, en voelde ik niet de drang om serieus te gaan studeren. Vanaf mijn 20ste ging dat paradigma voor mijzelf aan diggelen en ben ik serieuzer aan de slag gegaan. Maar als ik op dat moment nadacht over mensen die 40 waren, zag ik écht serieuze volwassenen, die hun leven op orde hadden en wisten wat ze aan het doen waren. Deze mensen waren degelijk, altijd met serieuze dingen bezig, en eerlijk gezegd: saai. En zo wilde ik zeker niet worden.

En nu ben ik het bijna zelf. Ik ben zeker een stuk serieuzer geworden (en in de ogen van mijn 20-jarige ik vast ook saaier), en heb objectief gezien de boel inderdaad goed op de rit. Maar ik ben van binnen nog steeds leergierig, onderzoekend en speels. Bij mij geen sprake van een midlife crisis, en ik vind het doodzonde dat er anderen zijn bij wie dat wel speelt. Het is in mijn ogen een kwestie van perspectief. Als je zelf gelooft dat dit een soort mijlpaal is van waaruit het allemaal minder wordt, dan wordt het dat ook. Je bent zelf in controle van hoe je je voelt.

In de afgelopen 2 jaar zijn 2 goede vrienden plotseling overleden. Zonder enige waarschuwing waren ze er van de ene op de andere dag niet meer. Het is zo’n bizarre ervaring dat je 3 dagen ervoor nog aan het kamperen bent in zijn tuin, en dat je daarna bij een wake staat. En dat verdriet en gemis is er nog steeds, maar er is ook iets anders door ontstaan. Het is iets wat er wel was, maar dat ondergesneeuwd raakte door de dagelijkse beslommeringen en sleur. Frustraties over kleine, onbetekenende zaken. Chagrijn over (eigenlijk) niks. Het is juist de dankbaarheid dat je überhaupt er nog bent die telt, en dat is na het overlijden van Mike en Dennis nog veel sterker geworden. Dus juist in deze tegenslag en het verdriet heb ik heel veel kracht gevonden.

Die kracht om maximaal en vooral bewust te genieten van het leven. De kracht om extreem dankbaar te zijn dat ik er ben. En dus ook het verschil in perspectief van dankbaarheid dat ik 40 mag worden. In plaats van “je bent nu halverwege” of “de mooiste jaren liggen achter je”. De stoïcijnen hadden hiervoor de welbekende uitspraak “Memento Mori”, wat betekent “Gedenk te sterven” of iets vrijer vertaald “Onthoud dat je zult sterven”. We weten echt wel dat we niet onsterfelijk zijn, maar hoe vaak denk je aan dat je zult sterven? Ik tegenwoordig elke dag. En dat maakt me blij, dankbaar en het geeft me focus. Focus op de écht belangrijke dingen (bijvoorbeeld genieten van de momenten met mijn dochtertje, zonder met een schuin oog op mijn telefoon te kijken), en het inzicht welke dingen er helemaal niet toe doen (zaken waar ik toch geen invloed op heb bijvoorbeeld).

Voor mij zorgt dit perspectief juist voor extra kracht. Ik geniet maximaal van elke dag dat ik er mag zijn (en heb vrede met het feit dat dat op een dag ook stopt). Ik voel me blij dat ik aanstaande zaterdag met al mijn vrienden, hun kinderen en mijn ouders en gezin mijn 40ste rondje om de zon mag vieren! Bijzonder om er te zijn! En juist als je het op die manier kadert voor jezelf, zul je zien dat je dat ook anders gaat voelen. Je bent letterlijk zelf in controle van je eigen programmering. Aan woorden hangen gedachten, en aan gedachten hangen emoties. Je emoties bepalen hoe je je voelt. Dus als je je gedachten weet te sturen, zit je letterlijk in de ‘driver’s seat’.