In een wereld vol afleiding is het een uitdaging om focus te behouden. Overal loert er iets dat je aandacht probeert te kapen: spelende kinderen, collega’s die net iets te luid discussiëren in de kantoortuin, of de onafgebroken notificaties op je telefoon. Toch is de grootste saboteur vaak niet buiten jezelf, maar juist binnenin. Je eigen hersenen — je monkeybrain — zijn meesterlijk in het creëren van afleiding. Altijd maar vooruitdenken, lijstjes maken, taken afvinken, en bezig zijn met het najagen van “iets.” Wat dat “iets” precies is? Vaak weet je het zelf niet eens maar het is in ieder geval iets wat niet in het hier en nu ligt.
Ik ken dit maar al te goed. Vooral in periodes waarin ik minder ruimte voor mezelf heb, merk ik hoe snel ik weer in de actiemodus schiet. Het is verleidelijk, bijna verslavend. Want laten we eerlijk zijn: productiviteit voelt goed. Elke afgevinkte taak geeft je een klein shot dopamine. Alleen het probleem met die voortdurende actiemodus is dat je langzaam de verbinding met jezelf verliest. Je wordt je output. En als je de verbinding met jezelf kwijtraakt, sta je automatisch ook minder open voor je omgeving. Daar heb je immers geen tijd voor: er is altijd nog wel iets te “scoren”.
Het loslaten van controle
Afgelopen augustus werd ik voor de tweede keer vader van een prachtige, gezonde dochter. Na een verlofperiode van acht weken begon ik in oktober aan een nieuwe baan bij mijn huidige werkgever. Een functie waar ik ontzettend enthousiast over ben en die perfect aansluit bij mijn passie voor verandering. De enige reden om te twijfelen aan die stap was puur praktisch: timing. Ik wilde heel bewust kunnen genieten van deze bijzondere tijd in ons gezin, en dat is lastig(er) als je ook in een nieuwe baan wordt uitgedaagd. Toch voelde ik aan alles dat deze rol perfect paste bij mijn ambitie en ervaring, dus ik ben er voor gegaan!
De afgelopen maanden hebben mijn gezin en ik een nieuw ritme proberen te vinden. Wat me al snel opviel, was hoe mijn routines — die voorheen een onmisbaar anker in mijn dag waren — noodgedwongen naar de achtergrond verdwenen. Mediteren, reflecteren, sporten, lezen; het waren altijd momenten waarmee ik mezelf weer oplaadde. Maar de tijd die ik daar eerder voor had in de dag was er niet meer. En weet je wat? Dat ging eigenlijk verrassend goed.
Het voelde vreemd om die routines los te laten, alsof ik zonder stuur reed. Maar ik ontdekte dat ik nog steeds mindful kon zijn, ook zonder mijn vaste rituelen. Totdat… ik langzaam de valkuil van afleiding weer in kroop. Vermoeidheid sloop erin, mijn nieuwe baan bracht uitdagingen met zich mee, en mijn hoofd voelde vol. De oplossing van mijn monkeybrain? Afleiding zoeken. Telefoon pakken. Scrollen. Op zoek naar een willekeurige dopamine-hit. Het resultaat: meer onrust, niet minder.
De kracht van loslaten
Het was confronterend om te zien hoe snel ik in oude patronen verviel. Maar het heeft me ook iets waardevols geleerd: je routines, hoe helpend ze ook zijn, kunnen op een gegeven moment een vorm van afhankelijkheid worden. Het loslaten van deze routines heeft me gedwongen om te ontdekken wie ik ben zonder ze. Kan ik ook zonder die houvast in balans blijven?
Ik las laatst onderstaande citaat van Seneca, wat het voor mij precies goed omschreef:
“We moeten veel dingen waaraan we verslaafd zijn opgeven, ook als we ze beschouwen als goed. Want anders zal de moed verdwijnen terwijl deze zichzelf voortdurend op de proef moet stellen.”
Het voelt alsof ik mezelf opnieuw uitdaag. Juist door mijn routines tijdelijk los te laten, ontdek ik waar mijn echte kracht ligt. Niet in perfect uitgevoerde rituelen, maar in het vermogen om flexibel te blijven. Dat is ongemakkelijk, maar ook bevrijdend.
Jouw “goede” verslaving
Welke “goede” verslaving zou jij niet zonder kunnen? En wat zou er gebeuren als je die los zou laten? Het klinkt misschien oncomfortabel, maar juist dat ongemak biedt ruimte voor groei. Durf jij het aan om je houvast even te laten varen en te zien wie je bent zonder?
Voor mij is het een reis die nog volop gaande is. De balans tussen zorgen voor mezelf en loslaten blijft een zoektocht. Maar wat ik wel weet, is dat het me nieuwe inzichten geeft. Ik daag je uit: onderzoek je eigen routines. Wat zou er gebeuren als je deze los zou laten? Wat zou je er van kunnen leren?
Deel jouw ervaring hieronder, leuk om van elkaar te leren!
Wederom interessante visie!